Βίοι αγίων
"Τι κάνει αυτή η ψυχή;Που έχει χαθεί τόσο καιρό;"Η συχνότητα εμφάνισης αυτής της ερώτησης αυξάνει ανησυχητικά στις έτσι και αλλιώς λιγοστές μαζώξεις με ανθρώπους που εκτιμώ.Ολοένα και περισσότεροι αυτοί που επιλέγουν τη μόνωση,την φυγή μακριά από το αγριεμένο πλήθος,αποδεικνύοντας μου πόσο ανίσχυρη εν τέλει είναι η δύναμη της αγάπης.
Η απώλεια,έστω και προσωρινή,τέτοιων ανθρώπων μού στοιχίζει.
Είναι άξιο απορίας γιατί η γενναιοδωρία τους φαντάζει παράδοξα ανεπαρκής.Η αφιέρωση στους άλλους δεν έχει φαινομενικά να αντιτάξει κάτι στους lifestyle ορισμούς της κοινωνικής επιτυχίας.
Οι νεανικές ακόμα μορφές τους μοιάζουν με δένδρα που φυλλορροούν.Εκεί που κάποτε βοούσε η διάθεση για ζωή,διαπιστώνεις τώρα έναν παράταιρο μαρασμό.Δεν είναι οι illusions perdues η αιτία που τους ταλανίζει,αλλά η απόσταση που χωρίζει την αξιοπρέπεια τους από το αγελαίο ήθος.Το καθαρό βλέμμα από το μάτι που γυαλίζει στη θέα του πλούτου,απ'όπου και να προήλθε αυτός.Πώς λοιπόν τα κουρέλια θα συνεχίσουν να τραγουδάνε ακόμα όταν η ευτυχία(για να θυμηθούμε τον Baudrillard) φαίνεται να απεκδύεται τον ρόλο της εσωτερικής ηδονής,για να αποκτήσει υπόσταση μόνο ως έκφραση της υλικής ευδαιμονίας;
Όπως και αν έχει,να ξέρουν πως λείπουν στους υπόλοιπους.
Σε αυτούς που δεν συρρέουν έκθαμβοι στους φανταχτερούς μητροπολιτικούς ναούς με τους σκαλιστούς πολυελαίους και τις περίτεχνες αγιογραφίες,όπου στριμώχνονται οι μορφές των αγίων καθώς τους λιβανίζουν τα ακριβά eau de toilette.
Σε αυτούς που,σαν διαβάτες που παίρνουν λάθος μονοπάτι,ανακαλύπτουν ένα απόμερο ξωκκλήσι όπου θα καθίσουν να ξαποστάσουν κάτω απ'τα πεύκα,θα δροσίσουν τα χείλη τους με νερό και θα νιώσουν το καλοκαίρι να τους εμποτίζει με την ορμή του.Και μόλις αναλάβουν,θα ρίξουν λίγο λάδι στα καντήλια που ανάβουν μπροστά στις λιγοστές και φτωχικές εικόνες,συνεχίζοντας την πορεία τους.
Και είμαστε πολλοί που χάνουμε τον δρόμο μας.
posted by still ill @ 1:00 AM
2 Comments
